Ahmed-i Şamlu’nun Şiirinin Oluşmasında Nazım Hikmet’in Etkisi

Abstract

Nazım Hikmet Türk edebiyatına şekil ve içerik açısından önemli yenilikler getiren Cumhuriyet Dönemi’nin önemli bir şairidir. Onun şiirinde alışılagelmiş uyak düzeni kalkmış, yerini iç uyak denilen bir ses düzeni almıştır. Bu iç uyak düzeninde, benzer sesler veren sözcükler, şiirin içine –belli bir mimari gerekliliğe göre- serpiştirilir. 1967 yılından itibaren İran’da eserleri Farsçaya çevrilmeye başlanan Nazım Hikmet’in şiiri, İran modern şiirinin önde gelen şairi Ahmed-i Şamlu’nun dikkatini çekmiştir. İran modern edebiyatının önde gelen birkaç şairinden biri olan Ahmed-i Şamlu, Nazım Hikmet’in şiirini ilk kez dinlediğinde, Türkçe bilmemesine rağmen, şiirden oldukça etkilenir. Şamlu, Semin Bağçeban’dan Nazım’ın şiiriyle ilgili açıklamaları dinledikten sonra onun şiirinin özelliklerini daha net anlamaya başlar. İranlı şair, Nazım Hikmet’in şiirini tanıdıktan sonra kendi dilinin özelliklerini keşfetmeye başladığını itiraf etmektedir. Çalışmada Nazım Hikmet’in şiirinin Ahmed-i Şamlu’nun şiirini ne şekilde etkilediği ortaya konulmaya çalışılacak ve her iki şairin şiiri şekil açısından karşılaştırılacaktır.