SUGAR PRODUCTION INVESTMENTS IN TURKEY DURING POST 1929 ECONOMIC CRISIS PERIOD

Abstract

During the 1929 Economic Crisis, prices of agricultural products decreased much more than industrial products. Turkey, as an agricultural product exporter could not afford its importation under these new conditions. For the financial structure of Turkey, selfsufficiency was seen as the most convenient solution. In this period, the Turkish government aimed at importing substitution in sugar production. But for achieving this, Turkey needed some additional investments. For the capital needs of these investments, government primarily evaluated foreign contribution. But Turkish banks provided necessary capital to sugar industry, with the leadership of İş Bankası. German and Czechoslovak contribution also supplied machinery and technical assistance to Turkish sugar industry. Government deeply investigated possible investment places, to reach the most appropriate conditions. At last, Turkey founded two new sugar factories with their own financial sources in 1933 and 1934. Eskişehir Sugar Factory was the third factory in Turkey and Turhal Sugar Factory became fourth investment in this field. Government unified the whole sugar production of Turkey in 1935, in order to reduce production costs. From this date, Turkey experienced rapid expansion in both beet agriculture and sugar industry. In this article, the state centered sugar production investments were evaluated under the different financial conditions of the 1929 Economic Crisis. For the time period, subject would be investigated up to the early 1940’s.

1929 Ekonomik Krizi sırasında zirai ürün fiyatları, sanayi ürünleri fiyatlarına göre çok daha fazla düştü. Zirai ürün ihracatçısı Türkiye bu yeni şartlar altında ithalatını karşılamayacak durumda olduğundan Türkiye’nin finansal yapısı için, kendi kendine yeterlilik en uygun çözüm olarak görüldü. Bu dönemde Türk hükümeti şeker üretiminde ithal ikamesini hedefledi. Fakat bu hedef için, Türkiye bazı ilave yatırımlara ihtiyaç duymaktaydı. Bu yatırımların sermaye ihtiyacı için, hükümet öncelikle yabancı katkısını değerlendirdi. Fakat İş Bankasının önderliğinde, Türk bankaları şeker sanayisine gereken sermayeyi temin ettiler. Alman ve Çekoslovak katkısı Türk şeker sanayisine makineleri ve teknik yardımı sağladı. En uygun şartlara ulaşmak için, hükümet muhtemel yatırım alanlarını derinlemesine inceledi. Sonunda, Türkiye kendi finansal imkânlarıyla 1933 ve 1934’de iki yeni şeker fabrikası kurdu. Eskişehir Şeker Fabrikası Türkiye’deki üçüncü fabrika olurken, Turhal Şeker Fabrikası bu alandaki dördüncü yatırımdı. 1935’te Hükümet Türkiye’nin bütün şeker üretimini, üretim maliyetlerini azaltmak için birleştirdi. Bu tarihten sonra Türkiye hem pancar ziraatında hem de şeker sanayisinde hızlı bir genişleme yaşadı. Bu makalede 1929 Ekonomik Krizinin farklı finansal şartları altında, devlet merkezli yapılan şeker üretimi yatırımları incelenmiştir. Zaman aralığı içinse, konu erken 1940’lara kadar incelenecektir.