Respect for Tradition: The Role of War Poets in Michael Longley’s Poetry

Abstract

Bu çalışma, I. ve II. Dünya Savaşları'nda yaşamlarını yitiren savaş şairlerine birçok şiirinde açık ya da örtülü göndermede bulunan Kuzey İrlandalı şair Michael Longley'nin öncellerini şiirlerine konuk etme nedenlerini incelemektedir. Sözü edilen ilginin şiirsel, politik ve ailesel olmak üzere üç temel nedeni olduğu söylenebilir. Longley, şiirlerini savaş şairlerine açarak savaşın ve dolaylı olarak 1969-1998 yılları arasında ülkesini kuşatan silahlı çatışmaların boşunalığını anlatmış ve şiddetin sonuçlarına yönelik Kuzey İrlanda halkına uyarılarda bulunmuştur. I. Dünya Savaşı'nda binbaşı olarak görev yapan babasını ve cephe gerisinde çalışan dayısını savaş şairlerinin silah arkadaşları gibi düşünen şair, onları adeta birer aile yakınına ve kendi şiir evreninin seçkin üyelerine dönüştürür. Öte yandan, böyle bir yaklaşımla, kendisine şiir geleneği içinde bir yer açmayı ve bu gelenekle bütünleşmeyi amaçlar. Buna göre, Longley savaş şairlerini hatırlayıp başkalarına hatırlatarak şiirsel düzeyde onlara yeniden varlık kazandırırken, eşzamanlı olarak kendi poetik varlığını kanıtlamaya çalışır. Bu anlamda, hatırlama topluma geçmişten ders çıkarma, Longley'ye ise kendisine şiir geleneği içinde yer açma olanağı verir

This study investigates the reasons why the Northern Irish poet Michael Longley, who makes explicit and implicit references in many of his poems to the war poets who were killed during the First and Second World Wars, hosts his predecessors in his poems. It can be asserted that the said interest has three root causes: poetical, political and familial. Opening his poetry to the war poets, Longley told the futility of war and implicitly of the conflicts that besieged his country between the years 1969 and 1998, and warned the Northern Irish people of the aftermath of violence. The poet, who regards his father who served as a major and his uncle who worked behind the trenches during the First World War as brothers-in-arms with the war poets, transforms them into relatives of his family and distinguished members of his own poetic universe, as it were. On the other hand, through such a treatment, he aims to make a room for himself within the poetic tradition and commune with it. Accordingly, as Longley poetically regives presence to the war poets by remembering them and reminding the others, he simultaneously attempts to prove his own poetic presence. In this sense, remembering enables the society to take lessons from the past and Longley to make a room for himself within the poetic tradition