Comparison of two plain radiographic and 3D-based measurement methods for posterior malleolar fragment size in trimalleol ankle fractures

Abstract

Aim: The aim of this study is, to compare the posterior malleolar fragment (PMF) sizing between lateral ankle radiography measurement and computer assistted 3D modelling (CA3DM) methods Methods: Fifty-one patients between january 2015 and november 2018 with posterior malleolar fractured were included in this study. The rate of PMF to the articular surface at the distal end of the tibia was calculated by two different imaging methods by two surgeons. According to posterior fragment size, patients were separated into two groups. Group 1 was consisted of posterior fragment size smaller than 15% and group 2 was bigger than 15% due to CA3DM. Results: The interobserver correlation (IOC) between two observers and CA3DM was 44.3%. Also the IOC between first observer and CA3DM was 35.7% (p<0.05), second observer and CA3DM were 46.6% (p<0.01) and observers was 51.6% (p<0.01). For group 1, IOC between two observers and CA3DM was 41.2% (p<0.05), first observer and CA3DM was 30.6% (p>0.05), second observer and CA3DM was 51.6% (p<0.05) and two observers were 45.8% (p<0.05). For group 2, IOC between two observers and CA3DM was 27.9% (p>0.05), first and CA3DM was 18.6% (p>0.05), second observer and CA3DM was 7.1% (p>0.05) and two observers was 49% (p<0.05). Conclusion: Our study shows that posterior malleolar fragment size measuring on plain radiography is not a safe method for bigger fragments and CA3DM method may be a more reliable to assess correct fragment size and also to analyze fracture morphology. But for fragments ?15% CA3DM and plain radiographic measures are not statistically different.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, posterior malleol fragman (PMF) boyutunun ayak bileği lateral grafisi üzerinden ölçüm ve bilgisayar destekli 3D modelleme (BD3DM) yöntemleri kullanılarak boyutlarının karşılaştırılmasıdır. Yöntemler: Ocak 2015 ve kasım 2018 yılları arasında posterior malleol kırığı olan 51 hasta çalışmaya dahil edildi. PMF boyutunun distal tibia eklem yüzeyine oranı iki farklı yöntem ile ve iki cerrah tarafından hesaplandı. Posterior fragman boyutuna göre hastalar iki gruba ayrıldı. BD3DM yöntemine göre group 1 PMF boyutu % 15‘ten küçük ve group 2 % 15‘ten büyük olanlardan oluşmaktaydı. Bulgular: İki cerrah ve BD3DM arasında interobserver uyum % 44.3, birinci cerrah ve BD3DM % 35.7 (p<0.05), ikinci cerrah ve BD3DM % 46.6 (p<0.01) ve iki cerrah ile % 51.6 (p<0.01) idi. Birinci grupta iki cerrah ve BD3DM arasındaki uyum % 41.2 (p<0.05) ve birinci cerrah ile BD3DM arasında ise %30.6 (p>0.05)? idi. İkinci cerrah ve BD3DM arasındaki uyum % 51.6 (p<0.05) ve iki cerrahın kendi aralarındaki uyumu % 45.8 (p<0.05)? idi. İkinci grupta iki cerrah ve BD3DM arasındaki uyum % 27.9 (p>0.05) ve birinci cerrah ile BD3DM arasında ise %18.6 (p>0.05)? idi. İkinci cerrah ve BD3DM arasındaki uyum %7.1 (p>0.05) ve her iki cerrahın kendi aralarındaki uyumu %49 (p<0.05) olarak bulundu. Sonuç: Çalışmamız göstermiştir ki posterior malleol fragmanın radiografik yöntemle ölçümü >%15‘ten büyük fragmanlar için güvenilir bir yöntem değildir. BD3DM yöntemi ise gerçek fragman boyutunu hesaplamada güvenilir bir yöntemdir. Fakat ? % 15‘ten küçük fragmanlar için iki yöntem arasında istatistiksel fark saptanmamıştır.