Tiirkiye-Ermenistan İlişkilerinin Normalleşmesinde Kamu Diplomasisinin Önemi

Abstract

Türkiye Ermenistan ilişkilerinde, soykırım iddiaları, geçmişteki ASALA terörü, Dağlık Karabağ'ın işgali, diasporanın faaliyetleri ve bunun gibi sorunlar bulunmakta ve bunların kısa bir zamanda çözülmesi de pek mümkün görünmemektedir. Nitekim ilişkilerin normalleştirilmesi adına 2009 yılında imzalanan protokollerle bu yönde ciddi bir adım atılmış ancak iki ülke kamuoylarının ve Azerbaycan'ın tepkisi bu protokollerin parlamentolarda kabul edilerek hayata geçirilmesine imkan tanımamıştır. Yaş anan bu dumm hükümetler nezdindeki siyasi çözüm arayışlarının başarılı olabilmesi için öncelikle kamuoylarının--Azerbaycanlılar dahil-- ikna edilmesinin gerekliliğini ortaya koymuştur. Türk ve Ermeni toplumları arasında karşılıklı olarak olumsuz anlamda ciddi önyargılar bulunmaktadır ve ilişkilerin normalleşmesi adına atılacak adımlara bunlar engel olmaktadır. Bu nedenle de ilişkilerin normalleştirilmesi bağlamında öncelikle bu önyargıların ortadan kaldırılmasına yönelik çalışmalar yapılmalıdır. 2005 ve 2012 yıllarında Türk ve Ermeni toplumları nezdinde farklı kuruluşlar tarafından yapılan iki anket çalışması bu konuda önemli fikirler sunmaktadır. Söz konusu anketlerdeki verilere bakıldığında, toplumlar arasında iletişim ve etkileşimler arttıkça önyargıların ve nefretin azaldığı görülmektedir. Bu durumda ilişkilerin normalleştirilmesi bağlamında atılması gereken ilk adımlar karşılıklı olarak iletişimin ve etkileşimin artırılması olmalıdır. Bunun yolu da kamu diplomasisinden geçmektedir. Bu bağlamda, Türkiye'de yaşayan Ermenileri de dahil ederek, televizyon yayıncılığı başta olmak üzere medyanın etkin kullanımı, turizm politikaları ve bunlar gibi diğer kamu diplomasisi araçları ile başarılı sonuçlar alınması muhtemel görünmektedir.

There are various problems in the relations between Turkey and Armenia such as genocide allegations, terrorist activities of the ASALA terror organization in the past years, occupation of Nagorno— Karabakh, and activities of the Diaspora and various other problems of similar nature and there is very little reason to think that these problems will be solved in the near future. As matter of fact, serious steps were taken through the protocols signed in 2009 for the sake of normalization of the relations; however, the reaction of the public opinion in both countries and of the Azerbaijani side did not allow these protocols to be implemented after being adopted by both countries' parliaments. The situation encountered revealed the necessity of convincing the public opinion of the countries involved, including of the Azerbaijanis' for the success of the efforts of both governments in seeking political solutions. Serious prejudices in negative sense mutually exist between the Turkish and Armenian societies and these prejudices prevent steps from being taken for the sake of normalization of the relations. For this reason, efforts should be made in the first place to eliminate these prejudices in the context of normalization of the relations. The results of the two surveys conducted by two different organizations among Turkish and Armenian citizens in 2005 and 2012 help to capture important details and ideas on this subject. When looked at the data obtained from these surveys studies it is seen that increase of communication and interaction between the Turkish and Armenian societies helps decrease the deep seated prejudice and hate between these two societies. Under the circumstances, the first steps to be taken in the context of normalization of the relations should be directed at increasing mutual communication and interaction between these two societies. Public diplomacy is key tool to achieve this goal. In this regard, it seems possible to achieve successful results with this goal by efficient use of media resources primarily television broadcasting by also involving the Armenians living in Turkey and tourism policies and other tools of public diplomacy.