GÜMÜŞHANE İLİNDE ARICILIĞIN EKONOMİK VE SOSYAL BOYUTLARI

Abstract

6.437 kilometrekare alana sahip olan Gümüşhane ilinde nüfusun %50,7'si kırsal kesimde yaşamaktadır. İlde tarımsal faaliyet çoğunlukla küçük aile işletmeleri tarafından gerçekleştirilmektedir. İlin arazi yapısı, iklimi, bitki örtüsü, flora çeşitliliği ve insanların yaşam biçimleri göz önüne alındığında arıcılık, en uygun iş kollarından biri olarak öne çıkmaktadır. Gümüşhane'de arıcılıkla uğraşan yerli arıcı sayısı oldukça azdır. Yerli arıcıların sermaye birikimi yetersizdir; mevcut desteklerden gerektiği gibi yararlanmaları ise bürokratik mekanizmalar nedeniyle zorlaşmaktadır. Bu çerçevede, Gümüşhane'de arıcılıktan asıl kazancı sağlayanlar daha çok Ordu, Trabzon, Giresun ve Rize yöresinden bahar aylarında gelen gezginci arıcılardır. Dolayısıyla, ilin göç nedeniyle boşalması ve yoksulluğu gibi sorunlar karşısında, arıcılığın çözüm sağlama potansiyelinden yararlanılamamıştır. Gümüşhane'de arıcılıkla uğraşan üretici sayısı 500'ün biraz üzerindedir. Bunların 480'i ilin arıcılar birliğine kayıtlı olup 60000 civarında arı kolonisi ile ve yıllık 1360 ton kadar bal üretmektedirler. Bunların dışında arıcılık yapan üreticiler ise, daha çok aile gereksinimini karşılayacak düzeyde faaliyetlerini sürdürmektedir. Bu bağlamda arıcılık, hane halkının geçimini sağlayan diğer ekonomik faaliyetleri destekleyici bir unsur olmaktan öteye geçmemektedir

With its territory of 6437 square kilometers, 50,7 % of the total population lives in rural areas in Gümüşhane Province. Agricultural activities are mainly performed by small family businesses in the province. Considering land structure, climate, vegatation, diversity of flora and the life styles, apiculture comes forward as one of the most convenient sectors for economic activity. In Gümüşhane, the number local residents engaged in apiculture is rather low. Capital acumilations of domestic farmer families are insufficient; yet their ability for taking advantage of state subsidies efficiently are complicated by buraucratic mechanisms. In this context, the migratory beekeepers from Ordu, Trabzon, Giresun and Rize, who comes to the province after spring, earn the main income from the beekeeping in Gümüşhane. Therefore, in face of the province’s problems such as depleting of the population and poverty, the potential of the beekeeping to bring solutions has not been utilized. The number of producers engaged in beekeeping is slightly over 500 in Gumushane. 480 of them are registered in the province's beekeepers association and produce 1360 tons of honey per year with 60000 bee colonies. Other producers keeping hives, continue the activities to operate at a level that meets the family needs. In this context, beekeeping does not reach beyond to be a supporting factor after the other economic activities for the subsistence of households